Mir als teus ulls
i gaudesc, en ells,
la llum blanca
de la lluna plena.
Aquesta, però,
que plorinya traginen,
n'és amagada.
Sols el far del cor
il·lumina,
entre gota i gota
i petit resplendor,
la cara. La veu. El mar.
Agra n'és la fosca
no el meu desitj.
Treu-te de sobre
el blanc vestit
que el cos
nuu t'amaga.
Deixam acariciar
ara, tot, una i altra vegada,
fins que acabi la nit.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada